Կյանքիդ ամեն ակնթարթը ծիածանիր այս ծաղիկների նրբերանգներով…Ժպտա՜…Ժպտա՜…Գլուխդ բարձր՝դեպի արևը, արմատներդ խորը՝ հողիդ մեջ,մեջքդ վերձիգ՝ անպարտելի խոյանքով…Երբ կողքից քեզ նայես, կտեսնես, որ բացի ինքդ քեզ երջանկացնելուց, շոյում ես նայողի աչքը, երջանկություն պարգևում նրան…Ժպտա՜այսօր ..Վաղը գուցե ուշ լինի…
Ն. Ավագյան
10.06.15
Հետաքրքիր և առեղծվածային բան է այս կյանք կոչվածը: Քանի մեծանում ես, այնքան ավելի հստակ է դառնում քո պատկերացումն այն մասին, որ հոգիդ չի ծերանում…Ժամանակն իր դրոշմը միայն հոգու ժամանակավոր կացարանի վրա է թողնում: Իսկ հոգու հևքը…. Այն այդպես էլ մանկության վարա՜ր գետի ափին է մնում…
Ն. Ավագյան
21.04.15
Բառերը իմ…Իմն են յուրովի՜…
Խոթացյա՜լ է…Երկինքն իր գունաթափ կապույտին է տալիս…Նոր ծնվող օրվա մաքրամաքուր շունչը փարվում է քաղաքի փողոցները լուսավորող նուրբ նարնջագույն լուսամփոփներին…Ես արթուն եմ…Գրում եմ կրկին…Գրում եմ չլսվածի, չտեսնվածի , չշոշափվածի մասին…Տողերս համբերատա՜ր դանդաղկոտությամբ արծաթվում են թղթին, և յուրաքանչյուր գրչնահարվածից հետո աչքերիս առաջ վեր է խոյանում իմ անիրական աշխարհը…Չլսվածը դառնում է լսելի, չտեսնվածը՝տեսանելի, չշոշափվածը՝ շոշափելի՜…Յուրաքանչյուր ասեղնագործված բառը շոյում է քիմքս,նրա բույրը հասնում է ուղեղիս…Սենյակիս օդն հագենում է իմ իրականությամբ, իմ ներսում գոյանալիք և ապա աշխարհին փոխանցվելիք երևույթներով…Ես տեսնում եմ նրանց…Ես կարող եմ շոշափել նրանց…Իմ ներսում առանձնահատուկ ջերմություն եմ զգում նրանցից յուրաքանչյուրի նկատմամբ…
Բառերը իմ՝ կերպարանավորվա՜ծ, մարմին ստացած, սրատես աչքով օծված, իրենց անթերի լսողության համար բազմի՜ցս նախատինք ստացած…Նրանք ստիպում են անճարակ ու ենթարկվող մատներիս դառնալ նկարիչ…Ստեղծվում են պատկերավոր ու գունեղ կտավներ՝հնչյունի, ձայնի ու խոսքի ներդաշնակությամբ…Հիմա ես արժեվորում եմ նրանց առավել, քան երբևէ: Սիրում եմ նրանց, քանզի իմ՝նկարիչ տեսակի գույներն են նրանք, երգահան տեսակի հնչյունները…Բառերը իմ՝ իմն են միայն, իմն են յուրովի…
Ն. Ավագյան
23.03.15
Գրքերը նման են օվկիանոսի վրա փայլատակող փարոսների…Նրանք հանդիսանում են այն բոցավառ խարույկը, որն առկայծում է մթար անտառի թանձրացող խավարում…Նրանք խոնավացնում են ցամաք հոգու արմատները և ջերմացնում մենակեցության հանկարծական մոլության պահին…Շատ կարդացեք….
Ն. Ավագյան
14.03.15
Կնոջ պոեզիան երգի է նման…Այն բազմաբովանդակ է ու բազմաժանր՝հիմքում ունենալով իրական զգացողություններ ու ապրումներ:Կնոջ ներաշխարհը հուզումնատենչ է և հուզական: Նա իր մեջ ընդգրկում է ամենասեր մոր օրոցքի երգն ու ամենասեր կնոջ խոստովանությունը, ամենանվիրական հայրենասիրությունն ու,հարկ եղած դեպքում, ամենացասումնալի բողոք-ընդվզումը: Եղեգնի նման և՛ ծռվել գիտի, և՛, հարկ եղած դեպքում, իր մեջքը շտկել ու հարվածել գիտի…Կնո՜ջ պոեզիան…Խորու՜նկ,ինչպես անհատակ ծովը, մաքու՜ր, ինչպես անամպ երկինքը, զուլալ ու անապակ՝ինչպես կոմիտասյան մեղրածո՜ր երգը…
Նարինե Ավագյան
21.02.15
Ն. Ավագյան
20.12.14
Այնքան գեղեցիկ է, երբ արևն իր արդեն վախվորած ձեռքը մոտեցնում է աշնանային ոսկեգույն ներկապնակով նկարված կտավին և փորձում է դնել վերջին շտրիխը՝ավարտուն կտավ ստանալու համար…Գույների այս հեքիաթային գամման պայծառանում է, լցնում հոգիդ…Բնությունն այս պահին նման է մարդ արարածի, որին բժիշկները մահ են ախտորոշել, բայց այն պահին, երբ նա հուսալքված պիտի դուրս գա հիվանդասենյակից, ինչ-որ մեկը բղավել, հետ է կանչել, և ներողություն խնդրելով՝ հայտնել են նրան, որ ուրիշի ախտորոշումն են ասել շփոթմամբ…Դուք պատկերացնու՞մ եք մարդ արարածիս դեմքը այդ պահին…Հենց այդպիսին է բնությունը,երբ խորը աշնան մահաշունչ գորշի մեջից անսպասելիորեն դուրս է պրծնում արևի մլավո՜ղ լույսը…Հրաշք է…Բնության իրական հրայրքներից ամենագեղեցիկը…
Ն. Ավագյան
21.11.14
Մեր կյանքի առաջին իսկ րոպեներից ստեղծագործում ենք յուրաքանչյուրս…Կամա թե ակամա սկսում ենք գրել: Ամեն ոք գրում է իր կյանքի գիրքը: Գրում ենք, իհարկե, ո՛չ նույն խորությամբ: Մեկը՝ գեղեցի՜կ ու սահուն, գրեթե անսխալ, եթե հաշվի չառնենք որոշակի ջնջումները: Մյուսի մոտ այնքան էլ լավ չի ստացվում՝ձեռագրի տգեղության, կամ էլ կյանքի ուղղագրությունը ժամանակին լավ չսերտելու պատճառով: Գրում ենք, գծո՜ւմ, նորից գրում…
Սակայն ինչպիսի ստեղծագործող էլ որ լինենք, անկախ ժանրից, որի մեջ ստեղծագործում ենք(լինի դա կատակերգություն, ողբերգություն թե դրամա),միևնույն է՝ժամանակի հետ էջերը լցվում են տառաշարերով: Ոմանց մոտ նույնիսկ ուշագրավ գաղափարներ են ծնվում: Հետաքրքիր է ստեղծվում կյանքի գիրքը: Այն սուր երաժշտական հիշողություն ունի…
Բայց պատահում է նաև, որ չափից ավելի սխալներն ու ջնջումները քողարկելու համար գտնում ենք հեշտագույն մի ձև. Հեռացնում ենք գրքի արդեն գրված էջերից…Չենք ջնջում մի քանի տող և փորձում ճշգրտել մեր սխալները: Մի ամբո՜ղջ էջ…Հանգիստ պոկում ենք և դեն նետում: Այնուհետև արդեն բավարար կենսափորձով սկսում ենք նոր էջից՝մաքուր, գեղեցիկ, ինքներս մեզ խոստանալով, որ զգույշ կլինենք,և այս անգամ ամեն ինչ կստացվի:
Չեմ ժխտի, գուցե այս ամենից հետո իրոք ստացվի մաքրամաքուր և խորիմաստ տողերով լրացնել մյուս բոլոր էջերը, սակայն մի բան հաշվի չենք առել…Որքա՜ն էլ մաքուր լինի էջ հինգը, այն երբեք չի դառնա էջ երեք…Պոկված էջի տեղը միշտ բաց կմնա…Իսկ գիրքն այդ՝ հաշմված…
Ուրեմն, եկեք ոչ թե անխնա սխալներից հետո հանգիստ պոկենք ապրված էջեր և սկսենք նոր էջից, այլ ամեն անգամ, գրիչը ձեռքներս վերցնելուց ու խզբզելուց առաջ մտածենք, ի մի բերենք մեր մտքերն ու հարցնենք ինքներս մեզ, թե ինչով ենք պատրաստվում լցնել այն գրքի էջերը, որը մեզանից հետո թողնելու ենք մեր հաջորդներին՝որպես ժառանգություն…Չէ՞ որ յուրաքանչյուր բացակայող էջ նախորդն է հաջորդի և հաջորդը՝նախորդի…Իսկ ամեն մի նախադասությունը՝հորինված մեր կողմից, վերջն է մի էջի և սկիզբը մյուսի…Ինչպե՞ս կարելի է շղթան կրել պարանոցին՝ մեկընդմիջված օղակներով…Ինչպե՞ս կարելի է խեղաթյուրել այն հրաշքը, որ ինքներս ենք ստեղծում…Եկեք գրենք այնպես, որ հաջորդները կարդալու բան ունենան…Թե չէ որքան էլ փորձենք թաքցնել՝Ճշմարտությունը միշտ էլ կգտնի միջոցներ ինքն իրեն բացահայտելու համար…
Ն. Ավագյան
17.11.14
Ստեղծագործողի համար անկեղծ զգացմունքայնությունը նույնն է, ինչ ծառի համար՝ արմատները: Որքան խորն են ու տարածված, այնքան մեծ պտուղներ կտան:
Ն. Ավագյան
11.11.14
Հայրենիքի նկատմամբ ունեցած սերը չի կարելի համեմատել և ո՛չ մի այլ զգացմունքի հետ: Այն ձեռքբերովի չէ և ո՛չ էլ ժառանգական: Այն չի լինում թերի կամ լիարժեք, առողջ կամ հիվանդ, թույլ կամ ուժեղ: Այն կամ կա, կամ չկա: Վա՜յ նրան, ով զուրկ է նման ապրումներից: Հիրավի՜, նզովյալ է այդ մարդը:
Ն. Ավագյան
11.11.14
Կյանքի դպրոցում գեղեցիկին ու վսեմին աշակերտելը, չարի դասերից բացակայելն ու նրա կրողը չդառնալը նույնքան պատվավոր գործ է, որքան մայրանալը: Այս դեպքում էլ քեզանից գաղափարային զավակներ են ծնվում՝բարության ու արժանապատվության անփոփոխ գենոֆոնդով…
Ն. Ավագյան
11.11.14
Հասկանու՞մ են արդյոք մարդիկ, որ եթե անգամ կյանքում կայացել է նրանց բեմելը և նույնիսկ լավագույն դերն է բաժին ընկել,այն, միևնույն է, չի կարող հավերժանալ կյանքի թատրոնում: Նույնիսկ ամենաչքնաղ ներկայացումը ինչպես սկիզբ, այնպես էլ ավարտ ունի: Եվ նույնիսկ ամենագլխավոր դերը ստանձնածը ժամանակ առ ժամանակ ստիպված է գտնվել ետնաբեմում: Սա է այն հույժ կարևոր հանգամանքը, որն էլ հաշվի առնելով բեմին գտնվելիս հարկավոր է ինքնադրսևորվել այնպես, որ ներկայացումից հետո հանդիսատեսի շարքերում մի գողտրիկ անկյուն էլ քեզ հատկացված լինի…
Ն. Ավագյան
11.11.14
Երբ փոքր էի, երազում էի մեծանալու մասին: Երբ մեծացա, սկսեցի երազել իմաստուն լինելու մասին: Հենց իմաստանամ, վստահ եմ, որ միակ երազանքս կրկին մանկանալը կլինի…
Ն. Ավագյան
Սիրեցեք միմյանց, մարդի՛կ: Անողոքաբար մի քննադատեցեք իրար: Եղեք բարեհոգի և հիշեք մի բան. յուրաքանչյուրիս մեջ կա լավը: Մեկի մոտ արտահայտված, մյուսի մոտ ավելի խորը շերտերում: Ջանացեք տեսնել ու գնահատել ամեն մի լավ բան: Երբ նույնիսկ աննշան լավն եք գնահատում, անպայմանորեն այդ լավը սկսում է աճել, շատանալ: Ասեղը՝մետաղի այդ կտորը,որն առաջին հայացքից ծակոց է հիշեցնում և որից զգուշանում ենք, ասեղնագործել գիտի նաև: Մի՛ մոռացեք, մարդիկ…
Նարինե Ավագյան
12.08.14
Ասելիք ունեցողի համար ունկնդիրը նույնն է, ինչ թատրոնի համար՝ հանդիսատեսը:
Նարինե Ավագյան
23.02.14
Այն, որ մարմինը մեռնում է, իսկ հոգին մնում է ողջ՝ բոլորս գիտենք: Սա կարծես թե կյանքի խորհուրդներից մեկն է: Այն նման է մի աքսիոմի, որն ի ծնե սերմանում են մեզ, ներարկում մեր երակների մեջ մայրական անարատ կաթի հետ, և նույնիսկ ամենասիրելիի ֆիզիկապես չլինելուց հետո մենք մոմվառ ենք կազմակերպում նրա՝ դեռ ապրող Հոգու հանգստի համար: Հավերժ ապրող… Այն, որ հոգին ապրում է մարմնի գոյություն չունենալուց հետո էլ՝ պարզից էլ պարզ է:
Բոլորովի՜ն ուրիշ է հարցը, երբ հոգին է մեռնում մարմնից առաջ: Սարսափելի՜է… Դուք պատկերացնո՞ւմ եք՝ քայլող, շնչող մարմին՝ ու անհոգի… Այն նման կլինի ծխամուժի մեջ խունացած, անձրևախառը փոշիով պատված, վաղեմի անխնամության մի արձանի, որն իջել է իր պատվանդանից և քայլում է աննպատակ: Ունի դատարկ և ոչի՜նչ չասող աչքեր: Աչքեր, որոնք միայն արտաքինից գոյություն ունեն՝ զուտ ձևական, իսկ մնացյա՞լը.. .Չ՜է, արտաքինից ուրիշ փոփոխություն դժվար թե նկատեք: Նման դեպքերում փոփոխված է լինում ներքինը՝ ծռմռված, անշունչ և անկենդան: Այն խճողված է լինում ոչնչի գո՜րշ զանգվածով, որն իր հոգեսպան ձեռքերով սեղմում է կոկորդը, թուլացնում ոտքերն ու ձեռքերը, պարալիզացնում մտածողությունը: Հետո վրա է հասնում շնչահեղձությունն ու ընդարմացումը: Հետզհետե նմանվում է կոնեյոնի գավաթն ըմպած անգլուխ ձիավորի, որից նույնիսկ ձին են խլել, և նա, չիմանալով իր՝ զուտ ֆիզիկական գոյության խորհուրդը, անվերջ թափառում է գեղեցիկի և տգեղի, բարու և չարի, սիրո և ատելության միջև գոյացած անանցանելի կիրճում: Թափառում է՝ չկարողանալով իրենից տարանջատել գոնե անշնչացած հոգու դին: Այն ստիպված է իր մեջ կրել մեռած հոգին: Դուք չե՜ք էլ պատկերացնում, թե քանի՜ հարյուրապատիկ անգամ է ծանրանում մեռած հոգին: Ինչպե՞ս են մարդիկ շարունակում ապրել՝կրելով իրենց մեջ մեռած հոգիներ… Անտանելի՜է…
ՆարինեԱվագյան
26.04014
Գիրքը, թերևս, իմ իմացած <<ամենաանպետք>> նվերն է կյանքում: Այն հարկավոր է վաճառել, ոչ թե նվիրել, քանզի հնարավոր է, որ դու նվիրում ես գիրքը նրան, ում համար դա ընդամենը թղթերի աննպատակ կույտ է: Իսկ գնում է գիրք այն մարդը, ով իսկապես դրա կարիքն ունի, և ում այն իսկապես ծառայելու է:
Ն. Ավագյան
19.02.14
Ինչո՞ ւ են մարդիկ միմյանց ցավ պատճառում, ինչո՞ ւ չեն գնահատում այն,ինչ ունեն հիմա,այստեղ…Ինչո՞ ւ մեր կյանքում հայտնվում են մարդիկ,որոնց ոչ-ոք ու ոչինչ երբեք չի փոխարինում, գալիս են այլ հարթությունից ու դառնում մեր հարթության այն հենակետը,առանց որի այլևս անհնար է…Գուցե հենց նրանցո՞ վ է պայմանավորված մարդկային կյանքի արժեքավորման խորհուրդը…Մի բան հաստատ է. առանց նրա՝ այն միակի,աշխարհն այլ գույներով է ներկայանում մեզ, մեկ այլ տեսանկյունից ենք դիտարկում ամեն ինչ, արևն այլ կերպ է շնչում, լուսավորում է, բայց չի ջերմացնում,քամին մեկ այլ՝ անծանոթ ուղղությամբ է փչում, ու մենք զգում ենք սարսափելի մի բան՝օտարություն…Գնահատենք այն,ինչ ունենք՝հիմա, այստեղ…
Ն. Ավագյան
03.02.2014
Երջանիկ լինում են բացառապես սեփական նախաձեռնությամբ: Այդ կարգավիճակը թերևս այն եզակիներից է, որը ոչ-ոք ոչ մեկին չի կարող պարտավորեցնել: Պարզապես հարկավոր է ցանկանալ ու լինել… Լինել երջանիկ:
Ն. Ավագյան
03.02.14
Բավարարվածության զգացում.ահա այն շարժիչ ուժը, որ մղում է մարդ արարածիս երջանկության գիրկը: Մարդիկ,ովքեր ձգտում են աստղերին՝չնկատելով իրենց հոգում վառվող փոքրիկ ճրագը( թեպետ իրենց տաղտուկ օրերը արծաթվում են հենց այդ ճրագի լույսով) , ովքեր, իրենց ունեցածն արհամարհելով, անընդմեջ գտնվում են անիրականի փնտրտուքներում, ովքեր չեն ուրախանում սեփական ուժերով յուրաքանչյուր՝ թեկուզև աննշան խոչընդոտի հաղթահարումից, այլ հավերժ աչքի տակ ունեն այլոց բարեկեցիկ կյանքն ու ապրելաոճը, նույնն է, թե իրենց հոգում արտադրում են հակաերջանկություն կոչվող շիճուկը: Դե ասեք՝ հնավոր է նման պայմաններում լինել երջանիկ…
Ն. Ավագյան
03.02.14
Յուրաքանչյուր ոք կյանքում գեթ մեկ անգամ եզակին ու ամենասիրվածը լինելու հաճույքն ըմբոշխնելու իրավունք ունի: Եղի՛ր ուշադիր և աչալուրջ: Բաց չթողնես քո կյանքի անկանխատեսելի խաչմերումներում Սեր կոչվող այն գնացքը, որը քեզ կտանի Երջանկություն անունով կայարանը: Ճանապարհին, վստահ եմ, որ շա՜տ կլինեն բազմապիսի կայարաններ, որտեղ կունենաս գնացքը լքելու անհագուրդ ցանկություն. ասենք ՝Հիասթափություն, Դավաճանություն, Անհանդուրժողականություն, Խաբեություն, Միայնակություն, Ազատատենչություն կոչված կայարաններն ու այսպե՜ս շարունակ…Համառություն ցուցաբերի՛ր հասնելու վերջին կայարանին, որը կրում է Երջանկություն անունը:
Ն. Ավագյան
Հանեցե՛ք անտարբերությունը ձեր հոգիներից, մարդի՛կ, և անպետք իրի նման դուրս շպրտեցե՛ք՝ առանց վարանելու: Սիրեցե՛ք, ատեցե՛ք,բարկացե՛ք, ուրախացե՛ք, եղե՛ք երջանիկ ու երջանկացրե՛ք, բայց մ՛ի եղեք անտարբեր, մարդի՛կ…
Ն. Ավագյան
Սիրեցեք միմյանց անշահախնդիր, անկեղծ սիրով: Սիրտը,որն օժտված է նման զգացմունք տածելու ունակությամբ, օրհնված է Աստծո կողմից:
Ն. Ավագյան
Եղի՛ր հպարտ, բայց ո՛չ գոռոզ,ինքնասեր, բայց ո՛չ եսասեր, նպատակասլաց,բայց ո՛չ փառասեր,ձգտիր դեպի վեր,բայց միայն սանդուղքի ամեն մի աստիճանն անցնելով.հանկարծակի հայտնված թևերի օգնությամբ ճախրը կհասցնի ամպերից էլ այն կողմ, բայց վայրէջքը ցավոտ կլինի: Եղի՛ր մարդասեր, եղի՛ր մարդ:
Ն. Ավագյան
 | naraavagian՝ Ընկնող աստղերի խորհուրդը…… գրառման |
| naraavagian՝ Ընկնող աստղերի խորհուրդը…… գրառման |
 | aniharutyunyan2001՝ Ընկնող աստղերի խորհուրդը…… գրառման |
| naraavagian՝ Վահան Տերյանին գրառման |
 | Anna Tamrazyan՝ Վահան Տերյանին գրառման |
Նարինե Ավագյան 