Հեքիաթ…

Մի ժամանակ իմ մեջ էի կրում
Ծիածանի գույները,
Արևի ցոլքերը,
Աստղերի կայծկլտոցը,
Երկնքի մարմարե կապույտն ու
Փարթամ դաշտերի զմրուխտը..
Իմ հոգում կարմիր
խաշխաշներ էին աճում,
և այնտեղ մի՜շտ հնչում էր
Բեթհովենի սքանչագործ
՛՛Լուսնի Սոնետը՛՛…
Ծնվեցիր դու՝
Իմ լուսեղե՜ն հեքիաթ…
Կար ժամանակ, երբ
այդ աշխարհն էր
իմ մեջ ապրում,
հիմա ես եմ ապրում
այդ աշխարհում …

Ն. Ավագյան
09.06.15

Գոհարիս

Ես սպասել եմ այս վառ օրվան,

Կյանք ես մտնում, դու՝ անաղա՜րտ պարմանուհի,

Ես ապրել եմ քո կայացման ճամփաներում,

Սատար եղել թևումներիդ,

Իմ մայրական զգայուն հոգով

Փարվել ամե՜ն հոգնած օրվադ նուրբ կոպերին…

Ես սպասել եմ, ինչպես բոլոր մայրերը սուրբ,

Ես հպարտ եմ քո գոյությամբ,

Քո աննկուն, հզոր կամքով,

Որ առաջ է քեզ միշտ մղում…

Այնքա՜ն քնքուշ հոգուդ խորքում

Որքան ուժ ես դու ամբարել՝

Ես լավ գիտեմ…

Դու՜…իմ  զավա՜կ…

Եղիր առողջ, ու ո՛չ միայն ֆիզիկապես…

Ներաշխարհդ օծիր կյանքի քա՜ղցր բույրով,

Եվ ընթացքիդ կյանքի բոլոր ուղիներով

Իմ օրհնանքը թող խթանի…

Սիրում եմ քեզ….

Հայոց երկրի իմ նրբագեղ պարմանուհի…

 

Ն. Ավագյան

22.05.15