Բալլադ սիրո հրեշտակի մասին…

 

Ասում  են, թե  վաղո՜ւց  ի  վեր

Աշխարհում  այս  հրաշագեղ,

Ապրում  է  հեզ  մի  հրեշտակ

Ճերմակ  թևով,  լու՜ռ  ու  անմեղ:

 

Իր  բանն  ունի  ամեն  ծեգին,

Դուրս  է  թռչում  նա  անվեհեր,

Տուն  է  դառնում  խավարակին,

Գիշերվա  մեջ  հույժ  մտաստվեր:

 

Մանկան  չքմեղ  նա  դեմք  ունի,

Աչքեր  սիրո՜ւն,  արտևանունք,

Ժամանակն  է  առաջ  մղվում,

Հրեշտակն  այս  չի  ծերանում:

 

Նույն  աչքերը՝ ժպտու՜ն  այնպես,

Հայացքը  նույն՝ քիչ  գայթակղող,

Ամից  պոկված,  ամպոտ  ասես,

Չնկատել  մարդ  չի  կարող:

 

Հայացքներից  նա  անտարբեր

Ամբողջ  հոգով  լաց  է  գալիս,

Սիրող  աչքեր  նկատելիս

Մեծ  բերկրանքով  ծափ  է  տալիս:

 

Այսպես  արդեն  շա՜տ  տարիներ,

Մարդիկ  գալի՜ս, անց  են  կենում,

Հրեշտակն  այս՝  իր  աղեղով,

Ապրում  է  դեռ  խենթ  աշխարհում:

 

Կրկին  մանուկ,  բանուկ  կրկին,

Չի  երկյուղում  նա  այլոց  մեջ,

Լուռ  ու  խոնարհ  նա  ամենքին

Բաժանում  է  սեր  քաղցրատենչ:

 

Ն. Ավագյան

14.02.14

 

Բալլադ սիրող քամու մասին…

Մեղմ հովիկը դեռ պատանի,

Երբ հասուն չէր ու չէր դարձել ուժեղ քամի,

Սիրահարվեց մի օր հանկարծ,

Միանգամից, այնպես անկարծ,

Երբ նա տեսավ հեզ ու խոնարհ

Գետին թեքված մի ուռենի:

Սերն այդ սյուքի օրորի հետ

Աճեց, դարձավ ծով անեզերք,

Եվ ամեն օր, ամեն ծեգին,

Աղջամուղջին, խավարակին,

Երգ էր հյուսում սիրող քամին:

Փաթաթվում էր սիրեցյալին

Այնպես քնքուշ ու տենդագին,

Գալարվում էր փեշերի մոտ,

Ասում խոսքեր վաղո~ւց ծանոթ:

Նա տաղեր էր սիրո հյուսում,

Հետն էլ թովի~չ, մեղմ նվագում,

Իսկ ուռենին խոնարհ լալիս,

Հեզի~կ-նազիկ պար էր գալիս:

Քամի~ն…Քամին ծափ էր տալիս,

Երգ էր ասում քաղցրաշշուկ,

Ծաղիկներ էր նա շաղ տալիս

Ոտքերի մոտ նրա անշուք:

Ջինջ աչքերում հոգեհմա

Սիրո տենչ կար այն ուռենու,

Քամին` տեսնելով ակամա

Հույս էր հոգում իր փայփայում:

Ինչ իմանար սիրող քամին

Որ պերճաշուք այն ուռենին

Իր աչքերում ուներ մե~ծ սեր

Դեպի վարար գետակը հին:

Այն գետակը, որի ափին

Նա ծնվել էր ու մեծացել,

Դարձել հասուն, գեղեցկատես,

Ու գետակն էլ իր սիրելի

Վաղու~ց արդեն գետ էր դարձել:

Կապված էին նրանք վաղուց…

Այս ինչ բան է, տեր իմ աստված,

Ինչու ես դու միշտ անաստված,

Ինչու պիտի քամին սիրեր այն ուռենուն,

Որի սիրտը տրոփում էր

Գետի համար այն վարարուն:

Գետն էլ հպարտ ինքն իր հերթին

Ազատությունն էր վայելում,

Փարվում էր նա մեծ քարերին,

Հեզ ուռենուն չէր նկատում:

Սլանում էր այնպես սաստիկ,

Մոլեգնության իր պահերին,

Գեղեցիկ էր ու ազդեցիկ,

Այդպիսին չէր սիրող քամին:

Երբ պարզ դարձավ ամենը այս,

Երգը քամու սիրաշշունջ լուռ մահացավ,

Երազ էր արդ ուռին անհաս,

Քամու հոգուն սարսուռ պատեց, նա քարացավ:

Նա հեռացավ, ընդմիշտ լռեց,

Էլ չէր երգում երգը սիրո,

Իսկ ուռենին լո~ւռ խոնարհվեց,

Աչքը` գետի ճամփին անգո…

Ն. Ավագյան

28.05.2013