Իմ աշխարհ արի՜, արի իմ այգի՜,
Այնտեղ ապրում է ծպտված կարոտ,
Եվ երջանկություն՝ անլու՜ր, անմեկի՜ն…
Ծառերը այնտեղ թա՜վ են, հարաճու՜ն…
Նրանք կենսական ջրով են սնվում,
Արմատը՝հողում, որ պարարտվում է
Ապրված հույզի բրածոներով…
Այնտեղ դու նրանց զարկերակների
Տրոփն ես զգում…
Այնտեղ ջերմում է բնությունը խենթ
Ձմեռվա կեսին,
Տաք է ճակատը փետրվարների,
Օգոստոսների հրակեզ սրտից
Զուլա՜լ, սառնորակ առվակ է ցայտում…
Իմ աշխարհ արի՜, արի իմ այգի՜,
Այնտեղ ապրում է ծպտված կարոտ,
Եվ երջանկություն՝ անլու՜ր, անմեկի՜ն…
Ու՝բա՜վ է ուզես…
Քեզ էլ կհասնի նրանից բաժին…
Միայն թե հպվիր կանչող մղլակին ,
Բաց արա դուռը ու ոտքդ դիր ներս….
Ն. Ավագյան
01.04.15